Νούνγκοβιτς, ο καλός ο… λύκος!

Πηγή:  http://www.onsports.gr/ 

Μπορεί, όπως μας αποκάλυψε, κάποια στιγμή να έβλεπε τρεις μπάλες αντί για μία, λόγω των δύο τραυματισμών του μες στο παιχνίδι, ωστόσο ο Χριστόφορος Νούνγκοβιτς απέκρουε τη σωστή και ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής στην πρόκριση του Διομήδη, στον τελικό του Τσάλεντζ Καπ.
Ο κυπριακής υπηκοότητας τερματοφύλακας του Διομήδη, Χριστόφορος Νούνγκοβιτς –το επώνυμο είναι σέρβικο λόγω καταγωγής του πατέρα του- μας μίλησε για τα συναισθήματά του την ώρα του ημιτελικού στο Λουτράκι, το όνειρο που ζει και τα συναισθήματα του ενώ φωτογραφήθηκε αποκλειστικά για το Onsports αγκαλιά με την κυπριακή σημαία.
Είναι αλήθεια, θα βρίσκεσαι στον τελικό του Τσάλεντζ Καπ… Πώς το ζεις όλο αυτό;
Προσωπικά πρώτη φορά ζω στην καριέρα μου τέτοια συναισθήματα. Όταν έφυγα από την Κύπρο σκέφτηκα ότι θα κάνω το πρώτο σκαλί στην καριέρα μου αλλά δεν περίμενα ότι θα φτάσω τόσο ψηλά. Αυτήν την στιγμή που σου μιλάω, κοιμάμαι και θέλω να ξυπνήσω για να δω αν είναι όνειρο αυτό που ζω.
Οι φίλοι του Διομήδη εκτός από την ελληνική σημαία, την ώρα του αγώνα είχαν κρεμάσει και την κυπριακή για σένα. Πώς ένιωσες εκείνη τη στιγμή;
Μου ζήτησαν τα παιδιά τη σημαία για να την κρεμάσουν για μένα και να μου ανεβάσουν την ψυχολογία. Ήθελαν να μου δείξουν πως αγαπάνε την Κύπρο και πως η Κύπρος και η Ελλάδα είναι ένα!
Και το κατάφεραν όπως είδαμε στο παιχνίδι, φωνάζοντας παράλληλα συνθήματα με το όνομα σου. Η ψυχολογία σου ήταν στα ύψη…
Ήταν μαγευτικό το θέαμα και μόνο όταν ακούς από 2000 φιλάθλους που βρίσκονταν στο γήπεδο να φωνάζουν το όνομά σου, τα συναισθήματα είναι απίστευτα.
Και τώρα τελικός απέναντι στην ελβετική ομάδα, την Τουν. Μπορεί ο Διομήδης να κατακτήσει το τρόπαιο;
Η Τουν ήταν η ομάδα που θέλαμε να περάσει από το άλλο ζευγάρι γιατί το παιχνίδι της είναι σχεδόν ίδιο με αυτό της προηγούμενης ομάδας, της Κριένς που παίξαμε και αποκλείσαμε. Μπορούμε να κατακτήσουμε το τρόπαιο, αφού ο Θεός του χάντμπολ μας βοηθά μέχρι και τώρα, θα το εκμεταλλευτούμε και στον τελικό για να πάρουμε το Τσάλεντζ Καπ.
Η θέση του τερματοφύλακα είναι λίγο μοναχική. Πώς νιώθεις την ώρα που βλέπεις στην αντίπαλη εστία να χάνουν οι συμπαίκτες σου κάποια ευκαιρία για γκολ;
Το χειρότερο είναι όταν αποκρούω –ή ο κάθε τερματοφύλακας- και στη συνέχεια οι συμπαίκτες μου χάνουν γκολ. Είναι το σημείο που χρειάζεται η ψυχική δύναμη, η καδιά και το μυαλό για να το ξεχάσεις και να σκεφτείς την επόμενη φάση.
Και εσύ αν κρίνουμε από το παιχνίδι που έκανες στον δεύτερο ημιτελικό στο Λουτράκι, ξεχνάς γρήγορα…
Παρά τους τραυματισμούς μου, αν και κάποια στιγμή έβλεπα τρεις μπάλες αντί για μία, προσπαθούσα να κρατήσω το μυαλό μου στο τέρμα και να βγάλω τις αποκρούσεις που πρέπει για να προκριθεί η ομάδα στον τελικό.
Όνειρο;
Σίγουρα μοιάζει με όνειρο, αφού κάθε ομάδα της Ελλάδας θα ήθελε να το ζήσει. Εύχομαι να πάνε όλα καλά και με τη βοήθεια του Θεού και δουλειά, να είμαστε συγκεντρωμένοι στη δουλειά, να τα καταφέρουμε.
Που θα ήθελες να αφιερώσεις αυτήν την πρόκριση;
Πρώτα από όλα το αφιερώνω στη μητέρα μου, που είναι μακριά από εμένα, στην οικογένειά μου και μετά σε εμένα, στον εαυτό μου, αφού θυσίασα ότι είχα και δεν είχα στην Κύπρο για να φύγω και ήρθα εδώ στην Ελλάδα, τουλάχιστον όχι άδικα.