Πηγή:
http://www.pamesports.gr από τον ΑΓΓΕΛΟ ΜΕΝΔΡΙΝΟ 
Στην Ελλάδα, γενικώς, έχουμε ένα πρόβλημα να… διαβάζουμε τα μηνύματα των καιρών. Το 2004 έγιναν Ολυμπιακοί Αγώνες και θα περίμενε κανείς μετά από αυτούς να θεριέψει ο αθλητισμός. Να αναγεννηθούν τα σπορ αφού ο κόσμος πήγε, είδε κι απόλαυσε αθλήματα από ελάχιστα γνωστά έως παντελώς άγνωστα.
Κι όμως μετά τους Ολυμπιακούς δεν κατέρρευσε μόνο το οικοδόμημα στον στίβο και τα άλλα δημοφιλή αθλήματα, αλλά εσχάτως, λόγω οικονομικής κρίσης έπεσαν στα τάρταρα της απαξίωσης ακόμα και τα παραδοσιακά δημοφιλή σπορ όπως το βόλεϊ. Ακόμα και το μπάσκετ εάν δεν υπήρχαν οι Γιαννακόπουλοι και οι Αγγελόπουλοι θα είχε γίνει περίπου περιθωριακό άθλημα.
Κι όμως μέσα σε ένα ζοφερό οικονομικό περιβάλλον, σε μια σχεδόν εχθρική ατμόσφαιρα κάποιοι άνθρωποι επιμένουν. Χθες, λίγο πριν τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ είχα την ευκαιρία να δω χάντμπολ. Ο Ποσειδώνας Λουτρακίου είναι η ομάδα που έχει σπάσει τα κοντέρ στο νότιο όμιλο της Α2. Σε 17 αγώνες είναι αήττητος και περιμένει την επόμενη και τελευταία αγωνιστική για να πανηγυρίσει τον προβιβασμό του στην Α1 κατηγορία.
Σε μια περιοχή που ο κόσμος μπορεί να… πεταχτεί στην Αθήνα και να δει ότι του κάνει κέφι από αθλητισμό κάποιοι άνθρωποι επιμένουν όχι στη βιτρίνα, αλλά στην υποδομή. Μαζεύουν μικρά παιδιά, τους μαθαίνουν τα μυστικά τα χάντμπολ κι ονειρεύονται να δημιουργήσουν μια ομάδα που δεν θα περάσει απλά από την Α1, αλλά θα μείνει.
Το περιβάλλον δεν βοηθά τέτοιες προσπάθειες. Σε μια περιοχή που έχει ταυτιστεί με τον τζόγο, που πολλοί εργάζονται στην Αθήνα και μένουν στο Λουτράκι προσπάθειες για την ανάπτυξη σε βάθος ενός αθλήματος δεν είναι εύκολο να πετύχουν. Ακόμα κι οι φίλοι του χάντμπολ μπορούν να πεταχτούν στην Αθήνα να δουν ότι τραβά η ψυχή τους η να παρακολουθήσουν τα ευρωπαϊκά ματς του Διομήδη Άργους στο «τσάλεντζ καπ» που δίνονται στο κλειστό του Λουτρακίου. Κι όμως οι άνθρωποι του Ποσειδώνα επιμένουν. Και δείχνουν να κερδίζουν το πρώτο στοίχημα.
Το Λουτράκι δεν είναι η ασήμαντη επαρχιακή πόλη που ένα αθλητικό γεγονός θα είναι σημείο αναφοράς. Έχει παραλίες, μπαράκια, καφετέριες που κάτοικοι κι επισκέπτες θα περάσουν ευχάριστα την ώρα τους. Αυτές τις μέρες έχει και το «Ράλι Ακρόπολις» που θα φέρει κόσμο στη περιοχή για να δουν τις ειδικές διαδρομές. Άρα η τρίαινα του Ποσειδώνα θα πρέπει να προσπαθήσει πολύ για να βρει στόχο.
Κι όμως οι άνθρωποί του έχουν φτιάξει μια νοικοκυρεμένη ομάδα που με ένα χαμηλό προϋπολογισμό προσπαθεί να σταθεί αξιοπρεπώς στα αθλητικά δρώμενα. Τη τρίαινα τη κρατούν σφιχτά περιμένοντας κάθε τόσο να σημαδέψουν σωστά προς την επιτυχία.
Το να παλεύεις να κεντρίσεις το ενδιαφέρον μιας περιοχής που έχει κι άλλες διεξόδους διασκέδασης, να προσπαθείς να ξεπεράσεις τα οικονομικά προβλήματα που δημιουργεί η κρίση είναι αξιέπαινο. Το πρώτο στοίχημα ο Ποσειδώνας το κέρδισε. Ανέβηκε στην Α1 με περίπατο. Το δεύτερο είναι να αφυπνίσει το ενδιαφέρον της πόλης για το άθλημα και την ομάδα. Να γίνει σημείο αναφοράς. Του το ευχόμαστε και θα είμαστε δίπλα του να το παρακολουθήσουμε. Η μόνη σωτηρία για τον αθλητισμό δεν είναι οι επιχορηγήσεις της ΓΓΑ που γίνονται όλο και πιο σπάνιες, αλλά η αγάπη κάποιων ανθρώπων για τα αθλήματα που συνήθως εμείς τα αποκαλούμε… μικρά, ενώ είναι απλά παραγνωρισμένα.
Στην Ελλάδα, γενικώς, έχουμε ένα πρόβλημα να… διαβάζουμε τα μηνύματα των καιρών. Το 2004 έγιναν Ολυμπιακοί Αγώνες και θα περίμενε κανείς μετά από αυτούς να θεριέψει ο αθλητισμός. Να αναγεννηθούν τα σπορ αφού ο κόσμος πήγε, είδε κι απόλαυσε αθλήματα από ελάχιστα γνωστά έως παντελώς άγνωστα.
Κι όμως μετά τους Ολυμπιακούς δεν κατέρρευσε μόνο το οικοδόμημα στον στίβο και τα άλλα δημοφιλή αθλήματα, αλλά εσχάτως, λόγω οικονομικής κρίσης έπεσαν στα τάρταρα της απαξίωσης ακόμα και τα παραδοσιακά δημοφιλή σπορ όπως το βόλεϊ. Ακόμα και το μπάσκετ εάν δεν υπήρχαν οι Γιαννακόπουλοι και οι Αγγελόπουλοι θα είχε γίνει περίπου περιθωριακό άθλημα.
Κι όμως μέσα σε ένα ζοφερό οικονομικό περιβάλλον, σε μια σχεδόν εχθρική ατμόσφαιρα κάποιοι άνθρωποι επιμένουν. Χθες, λίγο πριν τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ είχα την ευκαιρία να δω χάντμπολ. Ο Ποσειδώνας Λουτρακίου είναι η ομάδα που έχει σπάσει τα κοντέρ στο νότιο όμιλο της Α2. Σε 17 αγώνες είναι αήττητος και περιμένει την επόμενη και τελευταία αγωνιστική για να πανηγυρίσει τον προβιβασμό του στην Α1 κατηγορία.
Σε μια περιοχή που ο κόσμος μπορεί να… πεταχτεί στην Αθήνα και να δει ότι του κάνει κέφι από αθλητισμό κάποιοι άνθρωποι επιμένουν όχι στη βιτρίνα, αλλά στην υποδομή. Μαζεύουν μικρά παιδιά, τους μαθαίνουν τα μυστικά τα χάντμπολ κι ονειρεύονται να δημιουργήσουν μια ομάδα που δεν θα περάσει απλά από την Α1, αλλά θα μείνει.
Το περιβάλλον δεν βοηθά τέτοιες προσπάθειες. Σε μια περιοχή που έχει ταυτιστεί με τον τζόγο, που πολλοί εργάζονται στην Αθήνα και μένουν στο Λουτράκι προσπάθειες για την ανάπτυξη σε βάθος ενός αθλήματος δεν είναι εύκολο να πετύχουν. Ακόμα κι οι φίλοι του χάντμπολ μπορούν να πεταχτούν στην Αθήνα να δουν ότι τραβά η ψυχή τους η να παρακολουθήσουν τα ευρωπαϊκά ματς του Διομήδη Άργους στο «τσάλεντζ καπ» που δίνονται στο κλειστό του Λουτρακίου. Κι όμως οι άνθρωποι του Ποσειδώνα επιμένουν. Και δείχνουν να κερδίζουν το πρώτο στοίχημα.
Το Λουτράκι δεν είναι η ασήμαντη επαρχιακή πόλη που ένα αθλητικό γεγονός θα είναι σημείο αναφοράς. Έχει παραλίες, μπαράκια, καφετέριες που κάτοικοι κι επισκέπτες θα περάσουν ευχάριστα την ώρα τους. Αυτές τις μέρες έχει και το «Ράλι Ακρόπολις» που θα φέρει κόσμο στη περιοχή για να δουν τις ειδικές διαδρομές. Άρα η τρίαινα του Ποσειδώνα θα πρέπει να προσπαθήσει πολύ για να βρει στόχο.
Κι όμως οι άνθρωποί του έχουν φτιάξει μια νοικοκυρεμένη ομάδα που με ένα χαμηλό προϋπολογισμό προσπαθεί να σταθεί αξιοπρεπώς στα αθλητικά δρώμενα. Τη τρίαινα τη κρατούν σφιχτά περιμένοντας κάθε τόσο να σημαδέψουν σωστά προς την επιτυχία.
Το να παλεύεις να κεντρίσεις το ενδιαφέρον μιας περιοχής που έχει κι άλλες διεξόδους διασκέδασης, να προσπαθείς να ξεπεράσεις τα οικονομικά προβλήματα που δημιουργεί η κρίση είναι αξιέπαινο. Το πρώτο στοίχημα ο Ποσειδώνας το κέρδισε. Ανέβηκε στην Α1 με περίπατο. Το δεύτερο είναι να αφυπνίσει το ενδιαφέρον της πόλης για το άθλημα και την ομάδα. Να γίνει σημείο αναφοράς. Του το ευχόμαστε και θα είμαστε δίπλα του να το παρακολουθήσουμε. Η μόνη σωτηρία για τον αθλητισμό δεν είναι οι επιχορηγήσεις της ΓΓΑ που γίνονται όλο και πιο σπάνιες, αλλά η αγάπη κάποιων ανθρώπων για τα αθλήματα που συνήθως εμείς τα αποκαλούμε… μικρά, ενώ είναι απλά παραγνωρισμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου