Πηγή: http://www.gazzetta.gr/
Η Γαλλία ανακηρύχθηκε για πέμπτη φορά πρωταθλήτρια κόσμου στο χάντμπολ και ο (παρών στη Ντόχα) Βασίλης Σκουντής εξηγεί τον... γεροντοέρωτα του με το άθλημα των αποτυχημένων παικτών του μπάσκετ!
Αμαρτία εξομολογουμένη, λένε, ουκ έστιν αμαρτία, οπότε το γράφω και ο θεός να με συγχωρέσει: μολονότι λατρεύω τα σπορ, είχα μια χρόνια «μη συμπάθεια» (που έφτανε στα όρια της αντιπάθειας) προς το χάντμπολ, αλλά ποτέ μην πεις ποτέ.
Το εννοώ αυτό, διότι έτυχε να βρεθώ στη Ντόχα (του Κατάρ) για να παρακολουθήσω το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και -ο θεός να με ξανασυγχωρέσει- όχι μονάχα το γούσταρα, αλλά το ζήλεψα κιόλας για κάμποσους λόγους: για τα σούπερ ντούπερ γήπεδα στα οποία διεξήχθη, για τη χλιδή που του προσέδωσαν οι Καταριανοί, για τις φαντασμαγορικές τελετές έναρξης και λήξης (με την παρουσία μάλιστα της Κάιλι Μινόγκ), ακόμη και για την πανδημία του σιναφιού μου, καθώς το παρακολούθησαν πάνω από 1.600 εκπρόσωποι των ΜΜΕ!
Ασφαλώς το να βγαίνει ένας αθλητικός συντάκτης ο οποίος εδώ και 37 χρόνια «λιώνει» για το μπάσκετ και για το γουότερ πόλο και να φλερτάρει με ένα άλλο άθλημα-και μάλιστα με το χάντμπολ- ε, αυτό πλέον συνιστά έγκλημα καθοσιώσεως!
Το ξέρω, θα πάω σε κανένα γιατρό να κοιταχτώ!
Ας μου επιτραπεί λοιπόν σήμερα να κάνω μια παρασπονδία στο συνηθισμένο ρεπερτόριο και αντί για την καλαθοσφαίριση, να ασχοληθώ με το ευγενές άθλημα της χειροσφαιρίσεως: δεν το γράφω καθόλου ειρωνικά αυτό, τουναντίον και κόντρα στη φύση του αθλήματος (με τις αλλεπάλληλες επαφές και τις δίλεπτες αποβολές), όσοι το διακονούν διαθέτουν μια εντυπωσιακή αστική ευγένεια!
Α, να μην ξεχάσω κάτι βασικό: πιθανότατα η (εντέλει στρεβλή) άποψη μου για το χάντμπολ να είναι αποκύημα της παλιάς και πολύ υποτιμητικής εικόνας που είχε ο μέσος Ελληνας φίλαθλος για το άθλημα, το οποίο εμφανίστηκε επισήμως στα μέρη μας μόλις στα τέλη της δεκαετίας του '70. Θυμάμαι λοιπόν από τότε, αλλά και για πολλά χρόνια ακόμη ότι η κρατούσα άποψη ήθελε τους χαντμπολίστες να μην είναι αυτοφυείς, αλλά οι αποτυχημένοι (πρώην) μπασκετμπολίστες!
Εν πάση περιπτώσει, από τότε το ελληνικό χάντμπολ προόδευσε πολύ, εκπροσωπήθηκε σε μεγάλες διοργανώσεις, εξήγαγε παίκτες σε κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και ασφαλώς δεν είναι του πεταματού, αλλά ούτε λειτουργεί ως νεκροταφείο αποτυχημένο παικτών του μπάσκετ!
Όλες αυτές τις μέρες, παρακολουθώντας και μάλιστα ασκαρδαμυκτί την εξέλιξη του 24ου Παγκοσμίου πρωταθλήματος κατέληξα σε κάποια συμπεράσματα εξόχως ανατρεπτικά σε σχέση με την εικόνα και την άποψη που είχα σχηματίσει για πάρτη του.
Έχουμε και λέμε, λοιπόν:
1. Σε πείσμα της εγγενούς βαρβατίλας και του... μπρουταλισμού του, δεν παράγει βία! Τα σκληρά και βίαια μαρκαρίσματα που αποτελούν τη φύση του παιχνιδιού δεν οδηγούν σε παρεξηγήσεις και καυγάδες. Είναι ζήτημα εάν όλες αυτές τις μέρες σε ένα τόσο μεγάλο σε διάρκεια και ανταγωνιστικό τουρνουά, εάν έγινε ένα μελέ κι αυτό τερματίστηκε εν τη γενέσει του.
2. Αυτό που επισήμανα προηγουμένως περί της αστικής ευγένειας των παικτών και των προπονητών δεν το έγραψα στα κουτουρού, αλλά επειδή το διαπίστωνα καθημερινά: δεν υπήρξε ούτε μια συνέντευξη Τύπου μετά από αγώνα, στην οποία οι λεγάμενοι να μην αλληλοσυγχαίρονταν και -το εκπληκτικότερο όλων-να μην ευχαριστούν ο ένας τον άλλον για το «ωραίο και το τίμιο παιχνίδι». Έλα Χριστέ στον τόπο σου!
3. Η εστίαση στα σκληρά «core a core» και στις επαφές είναι κατάφωρα άδικη για ένα άθλημα το οποίο στηρίζεται πολύ στην ταχύτητα, έχει ως βασικό όχημα σκοραρίσματος τους αιφνιδιασμούς και παράγει θέαμα, είτε με μακρινά σουτ-πυροτεχνήματα, είτε με τα μπασίματα των παικτών που ορμάνε από τις γωνίες.
4. Δεν είχα διαφορετική άποψη, αλλά παρατήρησα πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η τακτική και πόσο συχνά οι παίκτες ακροάζονται τις οδηγίες των προπονητών: δεν είναι ανάγκη άλλωστε να πλησιάζουν στους πάγκους ή να κάνουν παντομίμα, διότι το άθλημα έχει τη μοναδική ιδιαιτερότητα (σε σχέση με το μπάσκετ, με το βόλεϊ και με το γουότερ πόλο) των αλλεπάλληλων αλλαγών, με τις οποίες χάνεται η τράπουλα! Αυτές άλλωστε είναι οι περιβόητες «αλλαγές χάντμπολ», που έχουν γίνει αρκετά δημοφιλείς και στο μπάσκετ, όταν ένας προπονητής θέλει τους καλούς σκόρερς στην επίθεση και τους ικανούς αμυντικούς όταν η ομάδα του γυρίζει πίσω. Βεβαίως στο μπάσκετ κάτι τέτοιο συμβαίνει μόνο στα τελευταία δευτερόλεπτα ενός ντέρμπι, ενώ στο χάντμπολ αποτελεί βασικό κανόνα και εκ των ων ουκ άνευ επί εξήντα λεπτά.
5. Σε αντίθεση με το σύγχρονο μπάσκετ όπου ο ρόλος του σέντερ ολοένα και υποβαθμίζεται, ο πίβοτ στο χάντμπολ είναι η κολώνα της ομάδας, είτε σκρινάροντας για να βγουν σουτ ή να γίνουν μπασίματα, είτε σκοράροντας ο ίδιος. Mάλιστα το Κατάρ σε αυτή τη θέση είχε τον... Ισπανό πρώην μπασκετμπολίστα (Μπανταλόνα, Μελίγια, Μπιλμπάο, Σαραγόσα) Μπόρχα Βιδάλ, ο οποίος το 2004 το γύρισε στο χάντμπολ
6. Είδα επίσης πολλές κινήσεις που παραπέμπουν στο pick n' roll, ενώ φύσει και θέσει κάθε επίθεση μιας ομάδας στηρίζεται πολύ στο figure-eight με το οποίο (υπενθυμίζω ότι) έκανε θραύση η Εθνική ομάδα μπάσκετ στο Ευρωμπάσκετ του 2005 στο Βελιγράδι, ειδικώς στον κρίσιμο προημιτελικό με τη Ρωσία.
7. Όπως κάθε άθλημα, ομοίως και το χάντμπολ έχει μεγάλους σταρ: μεγάλους σε αξία, αλλά μεγάλους και σε ηλικία! Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλο άθλημα στο οποίο να επιβιώνουν και να πρωταγωνιστούν και μάλιστα με ομαδάρες και όχι με ομαδούλες, τόσοι παίκτες άνω των 35 ετών! Για να ξαναθυμηθώ την παλιά κρατούσα εν Ελλάδι άποψη, φαίνεται πώς όλοι αυτοί κατάλαβαν αργά ότι είχαν αποτύχει στο μπάσκετ και το γύρισαν στο χάντμπολ!
8. Αμ το άλλο; Νόμιζα ότι μονάχα το γουότερ πόλο παράγει τόσες οικογενειακές ιστορίες, αλλά επλανήθην πλάνην οικτράν. Εδώ είναι που χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, μάλιστα στη διάρκεια του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στη Ντόχα, συνέβησαν δύο σπάνια περιστατικά: στον αγώνα Ισπανία-Κατάρ αναμετρήθηκαν ο γιος Βαλέρο Ριβέρα με τον πατέρα του που έχει ακριβώς το ίδιο ονοματεπώνυμο, ενώ στο ματς της Κροατίας με τη Βοσνία/Ερζεγοβίνη βρέθηκαν αντιμέτωποι οι αδελφοί Ιγκόρ και Ιβάν Κάρατσιτς που (όπως οι Καλού και οι Μπόατενγκ στο ποδόσφαιρο και οι Χριάπα στο μπάσκετ) έχουν επιλέξει διαφορετικές υπηκοότητες!
9. Η μάνα χάνει το παιδί και το παιδί τη μάνα όχι μόνο με τους συγγενείς, αλλά και με τους απεριόριστους... ξένους που μπορεί να έχει κάθε Εθνική ομάδα! Η Παγκόσμια Ομοσπονδία Χάντμπολ (IHF) είναι η μόνη η οποία επιτρέπει τόσες αλλαγές υπηκοότητας και δίνει το δικαίωμα σε... άσχετους παίκτες να αγωνίζονται σε... άσχετες ομάδες. Αίφνης το Κατάρ (των 300.000 αυτοχθόνων μιας χώρας με συνολικό πληθυσμό δύο εκατομμύρια) που κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο διαθέτει στο ρόστερ του μονάχα δυο- τρεις ντόπιους, ενώ η Αυστρία έχει επτά παίκτες που άλλαξαν υπηκοότητα!
10. Το είχα γενικώς κατά νου, αλλά συνειδητοποίησα διά ζώσης πόσο δυνατοί είναι σε αυτό το άθλημα οι Σκανδιναβοί : πέρα από το γεγονός ότι εκπροσωπήθηκαν με τρεις ομάδες (Δανία-Σουηδία-Ισλανδία, που όλες τους έχουν κατακτήσει στο παρελθόν μετάλλια σε Ολυμπιακούς αγώνες, Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα), άλλες δύο εθνικές ομάδες (Γερμανία, Αυστρία) έχουν Σκανδιναβούς προπονητές! Για τους (υπό την ευρεία έννοια) Γιουγκοσλάβους δεν το συζητώ: επτά μέτρησα ζωή να 'χουν!
11. Και οι Έλληνες όμως δεν έλειπαν από το πανηγύρι του χάντμπολ. Δεν αναφέρομαι στους δεκάδες που εργάζονταν στη διοργάνωση (άλλωστε αυτή τη στιγμή έχουν μεταναστεύσει και ζουν στο Κατάρ πάνω από 3.000 συμπατριώτες μας), αλλά σε παίκτη: στον Κωνσταντίνο Ιγρόπουλο, βασικό και... μουράτο στέλεχος της Εθνικής Ρωσίας, πρώην παίκτη του Πανελληνίου, και, παρεμπιπτόντως, αδερφό της μοντέλας και πρώην «Μις Γιανγκ» των καλλιστείων, Νταϊάνας Ιγροπούλου!
12. Το καλύτερο το άφησα για το τέλος, διότι (κατά παράφραση της κλισαρισμένης ατάκας του Γκάρι Λίνεκερ για τους Γερμανούς στο ποδόσφαιρο), «το χάντμπολ είναι ένα σπορ στο οποίο δέκα τέσσερις παίκτες κυνηγούν μια μπάλα επί εξήντα λεπτά και στο τέλος νικούν οι Γάλλοι»! Επιβεβαιώνοντας το παρατσούκλι τους ως «Experts», οι λεγάμενοι κατέκτησαν για πέμπτη φορά τον παγκόσμιο τίτλο, ενώ στο παλμαρέ τους έχουν επίσης να επιδείξουν δυο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια και άλλα τρία σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, μάλιστα όλοι αυτοί οι θρίαμβοι έχουν συμβεί μέσα σε μόλις είκοσι χρόνια. Συν τοις άλλοις οι «τρικολόρ» (του 39άχρονου τερματοφύλακα και MVP του Τουρνουά Φιλιπ Ομεγέ, του διάσημου «ογκόλιθου» Νίκολα Καραμπάτιτς, του πληθωρικού Ντανιέλ Ναρσίς κοκ) πέτυχαν το δεύτερο και μάλιστα απανωτό «triple crown» . Το πρώτο το είχαν καταφέρει με τα διαδοχικά χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου (2008), στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Ζάγκρεμπ (2009) και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Βιέννης (2010) και το δεύτερο με τους θριάμβους τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου (2012), στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Χέρνινγκ της Δανίας (2014) και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ντόχα (2015)!
Τα... Γαλλόπουλα δεν έχουν χάσει σε κανέναν τελικό από το 1993 και εντεύθεν, ενώ από χθες το βράδυ έβαλαν πλώρη για το επόμενο «triple crown», με διπλό σταθμό μέσα στο 2016 τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο ντε Τζανέιρο και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στην Πολωνία, ενώ ακολουθεί το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2017, του οποίου θα είναι κιόλας οι αμφιτρύωνες! Παρεμπιπτόντως για την επόμενη τετραετία η χώρα του Ολάντ θα αποτελεί τον ομφαλό του αθλητικού κόσμου, καθώς πριν από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα χάντμπολ του 2017 (και εφόσον δεν μου διαφεύγει κάτι άλλο) έχει να φιλοξενήσει το εφετινό Ευρωμπάσκετ και το (ποδοσφαιρικό) Euro του 2016, ενώ έχει θέσει υποψηφιότητα και για το Μουντομπάσκετ του 2019, μαζί με τη Γερμανία!
Η Γαλλία ανακηρύχθηκε για πέμπτη φορά πρωταθλήτρια κόσμου στο χάντμπολ και ο (παρών στη Ντόχα) Βασίλης Σκουντής εξηγεί τον... γεροντοέρωτα του με το άθλημα των αποτυχημένων παικτών του μπάσκετ!
Αμαρτία εξομολογουμένη, λένε, ουκ έστιν αμαρτία, οπότε το γράφω και ο θεός να με συγχωρέσει: μολονότι λατρεύω τα σπορ, είχα μια χρόνια «μη συμπάθεια» (που έφτανε στα όρια της αντιπάθειας) προς το χάντμπολ, αλλά ποτέ μην πεις ποτέ.
Το εννοώ αυτό, διότι έτυχε να βρεθώ στη Ντόχα (του Κατάρ) για να παρακολουθήσω το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και -ο θεός να με ξανασυγχωρέσει- όχι μονάχα το γούσταρα, αλλά το ζήλεψα κιόλας για κάμποσους λόγους: για τα σούπερ ντούπερ γήπεδα στα οποία διεξήχθη, για τη χλιδή που του προσέδωσαν οι Καταριανοί, για τις φαντασμαγορικές τελετές έναρξης και λήξης (με την παρουσία μάλιστα της Κάιλι Μινόγκ), ακόμη και για την πανδημία του σιναφιού μου, καθώς το παρακολούθησαν πάνω από 1.600 εκπρόσωποι των ΜΜΕ!
Ασφαλώς το να βγαίνει ένας αθλητικός συντάκτης ο οποίος εδώ και 37 χρόνια «λιώνει» για το μπάσκετ και για το γουότερ πόλο και να φλερτάρει με ένα άλλο άθλημα-και μάλιστα με το χάντμπολ- ε, αυτό πλέον συνιστά έγκλημα καθοσιώσεως!
Το ξέρω, θα πάω σε κανένα γιατρό να κοιταχτώ!
Ας μου επιτραπεί λοιπόν σήμερα να κάνω μια παρασπονδία στο συνηθισμένο ρεπερτόριο και αντί για την καλαθοσφαίριση, να ασχοληθώ με το ευγενές άθλημα της χειροσφαιρίσεως: δεν το γράφω καθόλου ειρωνικά αυτό, τουναντίον και κόντρα στη φύση του αθλήματος (με τις αλλεπάλληλες επαφές και τις δίλεπτες αποβολές), όσοι το διακονούν διαθέτουν μια εντυπωσιακή αστική ευγένεια!
Α, να μην ξεχάσω κάτι βασικό: πιθανότατα η (εντέλει στρεβλή) άποψη μου για το χάντμπολ να είναι αποκύημα της παλιάς και πολύ υποτιμητικής εικόνας που είχε ο μέσος Ελληνας φίλαθλος για το άθλημα, το οποίο εμφανίστηκε επισήμως στα μέρη μας μόλις στα τέλη της δεκαετίας του '70. Θυμάμαι λοιπόν από τότε, αλλά και για πολλά χρόνια ακόμη ότι η κρατούσα άποψη ήθελε τους χαντμπολίστες να μην είναι αυτοφυείς, αλλά οι αποτυχημένοι (πρώην) μπασκετμπολίστες!
Εν πάση περιπτώσει, από τότε το ελληνικό χάντμπολ προόδευσε πολύ, εκπροσωπήθηκε σε μεγάλες διοργανώσεις, εξήγαγε παίκτες σε κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και ασφαλώς δεν είναι του πεταματού, αλλά ούτε λειτουργεί ως νεκροταφείο αποτυχημένο παικτών του μπάσκετ!
Όλες αυτές τις μέρες, παρακολουθώντας και μάλιστα ασκαρδαμυκτί την εξέλιξη του 24ου Παγκοσμίου πρωταθλήματος κατέληξα σε κάποια συμπεράσματα εξόχως ανατρεπτικά σε σχέση με την εικόνα και την άποψη που είχα σχηματίσει για πάρτη του.
Έχουμε και λέμε, λοιπόν:
1. Σε πείσμα της εγγενούς βαρβατίλας και του... μπρουταλισμού του, δεν παράγει βία! Τα σκληρά και βίαια μαρκαρίσματα που αποτελούν τη φύση του παιχνιδιού δεν οδηγούν σε παρεξηγήσεις και καυγάδες. Είναι ζήτημα εάν όλες αυτές τις μέρες σε ένα τόσο μεγάλο σε διάρκεια και ανταγωνιστικό τουρνουά, εάν έγινε ένα μελέ κι αυτό τερματίστηκε εν τη γενέσει του.
2. Αυτό που επισήμανα προηγουμένως περί της αστικής ευγένειας των παικτών και των προπονητών δεν το έγραψα στα κουτουρού, αλλά επειδή το διαπίστωνα καθημερινά: δεν υπήρξε ούτε μια συνέντευξη Τύπου μετά από αγώνα, στην οποία οι λεγάμενοι να μην αλληλοσυγχαίρονταν και -το εκπληκτικότερο όλων-να μην ευχαριστούν ο ένας τον άλλον για το «ωραίο και το τίμιο παιχνίδι». Έλα Χριστέ στον τόπο σου!
3. Η εστίαση στα σκληρά «core a core» και στις επαφές είναι κατάφωρα άδικη για ένα άθλημα το οποίο στηρίζεται πολύ στην ταχύτητα, έχει ως βασικό όχημα σκοραρίσματος τους αιφνιδιασμούς και παράγει θέαμα, είτε με μακρινά σουτ-πυροτεχνήματα, είτε με τα μπασίματα των παικτών που ορμάνε από τις γωνίες.
4. Δεν είχα διαφορετική άποψη, αλλά παρατήρησα πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η τακτική και πόσο συχνά οι παίκτες ακροάζονται τις οδηγίες των προπονητών: δεν είναι ανάγκη άλλωστε να πλησιάζουν στους πάγκους ή να κάνουν παντομίμα, διότι το άθλημα έχει τη μοναδική ιδιαιτερότητα (σε σχέση με το μπάσκετ, με το βόλεϊ και με το γουότερ πόλο) των αλλεπάλληλων αλλαγών, με τις οποίες χάνεται η τράπουλα! Αυτές άλλωστε είναι οι περιβόητες «αλλαγές χάντμπολ», που έχουν γίνει αρκετά δημοφιλείς και στο μπάσκετ, όταν ένας προπονητής θέλει τους καλούς σκόρερς στην επίθεση και τους ικανούς αμυντικούς όταν η ομάδα του γυρίζει πίσω. Βεβαίως στο μπάσκετ κάτι τέτοιο συμβαίνει μόνο στα τελευταία δευτερόλεπτα ενός ντέρμπι, ενώ στο χάντμπολ αποτελεί βασικό κανόνα και εκ των ων ουκ άνευ επί εξήντα λεπτά.
5. Σε αντίθεση με το σύγχρονο μπάσκετ όπου ο ρόλος του σέντερ ολοένα και υποβαθμίζεται, ο πίβοτ στο χάντμπολ είναι η κολώνα της ομάδας, είτε σκρινάροντας για να βγουν σουτ ή να γίνουν μπασίματα, είτε σκοράροντας ο ίδιος. Mάλιστα το Κατάρ σε αυτή τη θέση είχε τον... Ισπανό πρώην μπασκετμπολίστα (Μπανταλόνα, Μελίγια, Μπιλμπάο, Σαραγόσα) Μπόρχα Βιδάλ, ο οποίος το 2004 το γύρισε στο χάντμπολ
6. Είδα επίσης πολλές κινήσεις που παραπέμπουν στο pick n' roll, ενώ φύσει και θέσει κάθε επίθεση μιας ομάδας στηρίζεται πολύ στο figure-eight με το οποίο (υπενθυμίζω ότι) έκανε θραύση η Εθνική ομάδα μπάσκετ στο Ευρωμπάσκετ του 2005 στο Βελιγράδι, ειδικώς στον κρίσιμο προημιτελικό με τη Ρωσία.
7. Όπως κάθε άθλημα, ομοίως και το χάντμπολ έχει μεγάλους σταρ: μεγάλους σε αξία, αλλά μεγάλους και σε ηλικία! Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλο άθλημα στο οποίο να επιβιώνουν και να πρωταγωνιστούν και μάλιστα με ομαδάρες και όχι με ομαδούλες, τόσοι παίκτες άνω των 35 ετών! Για να ξαναθυμηθώ την παλιά κρατούσα εν Ελλάδι άποψη, φαίνεται πώς όλοι αυτοί κατάλαβαν αργά ότι είχαν αποτύχει στο μπάσκετ και το γύρισαν στο χάντμπολ!
8. Αμ το άλλο; Νόμιζα ότι μονάχα το γουότερ πόλο παράγει τόσες οικογενειακές ιστορίες, αλλά επλανήθην πλάνην οικτράν. Εδώ είναι που χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, μάλιστα στη διάρκεια του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στη Ντόχα, συνέβησαν δύο σπάνια περιστατικά: στον αγώνα Ισπανία-Κατάρ αναμετρήθηκαν ο γιος Βαλέρο Ριβέρα με τον πατέρα του που έχει ακριβώς το ίδιο ονοματεπώνυμο, ενώ στο ματς της Κροατίας με τη Βοσνία/Ερζεγοβίνη βρέθηκαν αντιμέτωποι οι αδελφοί Ιγκόρ και Ιβάν Κάρατσιτς που (όπως οι Καλού και οι Μπόατενγκ στο ποδόσφαιρο και οι Χριάπα στο μπάσκετ) έχουν επιλέξει διαφορετικές υπηκοότητες!
9. Η μάνα χάνει το παιδί και το παιδί τη μάνα όχι μόνο με τους συγγενείς, αλλά και με τους απεριόριστους... ξένους που μπορεί να έχει κάθε Εθνική ομάδα! Η Παγκόσμια Ομοσπονδία Χάντμπολ (IHF) είναι η μόνη η οποία επιτρέπει τόσες αλλαγές υπηκοότητας και δίνει το δικαίωμα σε... άσχετους παίκτες να αγωνίζονται σε... άσχετες ομάδες. Αίφνης το Κατάρ (των 300.000 αυτοχθόνων μιας χώρας με συνολικό πληθυσμό δύο εκατομμύρια) που κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο διαθέτει στο ρόστερ του μονάχα δυο- τρεις ντόπιους, ενώ η Αυστρία έχει επτά παίκτες που άλλαξαν υπηκοότητα!
10. Το είχα γενικώς κατά νου, αλλά συνειδητοποίησα διά ζώσης πόσο δυνατοί είναι σε αυτό το άθλημα οι Σκανδιναβοί : πέρα από το γεγονός ότι εκπροσωπήθηκαν με τρεις ομάδες (Δανία-Σουηδία-Ισλανδία, που όλες τους έχουν κατακτήσει στο παρελθόν μετάλλια σε Ολυμπιακούς αγώνες, Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα), άλλες δύο εθνικές ομάδες (Γερμανία, Αυστρία) έχουν Σκανδιναβούς προπονητές! Για τους (υπό την ευρεία έννοια) Γιουγκοσλάβους δεν το συζητώ: επτά μέτρησα ζωή να 'χουν!
11. Και οι Έλληνες όμως δεν έλειπαν από το πανηγύρι του χάντμπολ. Δεν αναφέρομαι στους δεκάδες που εργάζονταν στη διοργάνωση (άλλωστε αυτή τη στιγμή έχουν μεταναστεύσει και ζουν στο Κατάρ πάνω από 3.000 συμπατριώτες μας), αλλά σε παίκτη: στον Κωνσταντίνο Ιγρόπουλο, βασικό και... μουράτο στέλεχος της Εθνικής Ρωσίας, πρώην παίκτη του Πανελληνίου, και, παρεμπιπτόντως, αδερφό της μοντέλας και πρώην «Μις Γιανγκ» των καλλιστείων, Νταϊάνας Ιγροπούλου!
12. Το καλύτερο το άφησα για το τέλος, διότι (κατά παράφραση της κλισαρισμένης ατάκας του Γκάρι Λίνεκερ για τους Γερμανούς στο ποδόσφαιρο), «το χάντμπολ είναι ένα σπορ στο οποίο δέκα τέσσερις παίκτες κυνηγούν μια μπάλα επί εξήντα λεπτά και στο τέλος νικούν οι Γάλλοι»! Επιβεβαιώνοντας το παρατσούκλι τους ως «Experts», οι λεγάμενοι κατέκτησαν για πέμπτη φορά τον παγκόσμιο τίτλο, ενώ στο παλμαρέ τους έχουν επίσης να επιδείξουν δυο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια και άλλα τρία σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, μάλιστα όλοι αυτοί οι θρίαμβοι έχουν συμβεί μέσα σε μόλις είκοσι χρόνια. Συν τοις άλλοις οι «τρικολόρ» (του 39άχρονου τερματοφύλακα και MVP του Τουρνουά Φιλιπ Ομεγέ, του διάσημου «ογκόλιθου» Νίκολα Καραμπάτιτς, του πληθωρικού Ντανιέλ Ναρσίς κοκ) πέτυχαν το δεύτερο και μάλιστα απανωτό «triple crown» . Το πρώτο το είχαν καταφέρει με τα διαδοχικά χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου (2008), στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Ζάγκρεμπ (2009) και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Βιέννης (2010) και το δεύτερο με τους θριάμβους τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου (2012), στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Χέρνινγκ της Δανίας (2014) και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ντόχα (2015)!
Τα... Γαλλόπουλα δεν έχουν χάσει σε κανέναν τελικό από το 1993 και εντεύθεν, ενώ από χθες το βράδυ έβαλαν πλώρη για το επόμενο «triple crown», με διπλό σταθμό μέσα στο 2016 τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο ντε Τζανέιρο και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στην Πολωνία, ενώ ακολουθεί το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2017, του οποίου θα είναι κιόλας οι αμφιτρύωνες! Παρεμπιπτόντως για την επόμενη τετραετία η χώρα του Ολάντ θα αποτελεί τον ομφαλό του αθλητικού κόσμου, καθώς πριν από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα χάντμπολ του 2017 (και εφόσον δεν μου διαφεύγει κάτι άλλο) έχει να φιλοξενήσει το εφετινό Ευρωμπάσκετ και το (ποδοσφαιρικό) Euro του 2016, ενώ έχει θέσει υποψηφιότητα και για το Μουντομπάσκετ του 2019, μαζί με τη Γερμανία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου